Kolorowy piątek i nadzieja

Piątek, 25.11.2022

W mediach szał czarnego piątku, weekendu, tygodnia a ja trochę dla przekory opowiem Wam o nadchodzących kolorowych dniach :)

Owszem, czerń mam przygotowaną, co więcej czerń, jakiej nigdy tu jeszcze nie było ale pozwólcie, że zostawię ją na inną, bardziej kolorową okazję, bo czerń, biel i szarość przejadły mi się ostatnio. Mnóstwo bieli na ziemi, dużo bieli z nieba. Dni przygnębiająco szare, wieczory głuche i czarne. Nie zrozumcie mnie źle, lubię śnieg, szczypiący w policzki mróz, deszcz a nawet wilgotne mgły, ale nie ukrywam, że brak słonecznego światła trochę mnie demotywuje do działania. Nie to, żebym popadała w melancholię, zwyczajnie moja bateria jedzie na rezerwie i dość mocno organizm to odczuwa.

Dzisiejszy dzień również zaczął się ponuro. Po przebudzeniu zerknęłam za okno. Znów szaro, mglisto i mokro. Gigantyczne sople lodu szczerzą się w szyderczym uśmiechu. Z dachu zwisa ogromna śnieżna kołdra, brakuje tylko wielkiej, wystającej spod niej, bosej stopy... ech...

Nakarmiłam sikorki, bo już od świtu dają o sobie znać. Posprzątałam pracownię, tradycyjnie wyszłam z psami na poranny spacer, z którego wróciłam nasiąknięta wilgocią jak gąbka. By się ogrzać łyknęłam gorącego rooibosa, osuszyłam kości przy kominku i już miałam wyjść do warsztatu... ale sił i chęci poczułam deficyt, więc postanowiłam zostać w domu, odpisać na maile, nadrobić sprawy rachunkowe i zapleść kilka sznureczków... Kiedy palce miały dość stukania w klawiaturę i zaplatania, postanowiłam, że  zrobię kilka zdjęć TEGO, co przez trzy ostatnie, długie wieczory tworzyłam.

Setki razy i sobie, i Wam obiecywałam, że wrócę do zabawek ale jakoś szydełko nie mogło dogadać się z żadną z włóczek, więc odkładałam... odkładałam... odkładałam. Aż któregoś, ponurego dnia, w moje ręce wpadło pokaźnych rozmiarów kartonowe pudło, w którym ukryte były kolorowe kłębki mięciutkiej i pachnącej nowością włóczki. Nie ukrywam, że miałam plan, by przeznaczyć je na ciepłe mitenki ale, cóż, włóczki chciały inaczej ;).

I tak oto jedna z nich stała się smokiem i mogę Was zapewnić, że reszta również takimi smokami się stanie :) 

Wspólnie z rozczochranym, zadowolonym z siebie, przystrojonym wisiorkiem z maleńkim soplem kwarcu dymnego, kolorowym smokiem pofruwaliśmy po okolicy, by zrobić kilka zdjęć. Fotografowanie takiego maleństwa wcale nie jest rzeczą łatwą i zazwyczaj zajmuje więcej czasu niż planuję na to poświęcić. Nie inaczej było i tym razem. Ani się obejrzałam a wieczór dał znać o swojej obecności, tyle tylko, że był to zadziwiająco kolorowy wieczór. Spojrzałam w górę i z radością odkryłam, że błękitne niebo jeszcze tam jest. Znalazłam też słońce w kolorze dojrzałej pomarańczy, upchnięte nisko między drzewami. Radując się widokiem, patrząc na złote czubki wysokich iglaków,  nagle, tam gdzieś w moim środku, błysnęła mała iskierka -  iskierka, która w jednej sekundzie ruszyła cały mój wewnętrzny mechanizm. Dzięki niej moja gęba uśmiechnęła się szeroko a w środku w końcu zrobiło się cieplej.

- Jest nadzieja!!! - pomyślałam - nadzieja na kolorowe dni ;)

Złotych promieni słońca Wam życzę ♥

Rzepicha