Pech na galowo

Poniedziałek, 13.03.2023

Poniedziałkowy wpis głównie dotyczyć będzie niedzieli (tj. dnia wczorajszego), ale pech, o którym w tytule mowa nie przytrafił się wcale w dniu wczorajszym i wcale nie mojej osobie...

Wczorajszy dzień zaczął się dla mnie dość wcześnie. Jasne światło obudziło mnie już o 6.30 ale pozwoliłam sobie jeszcze trochę poleniuchować pod ciepłą kołedrką, podziwiając przez okno oświetlone promienmiami słońca wierzchołki drzew. Po kilku westchnieniach z zachwytu przyszedł czas na poranny, rutynowy spacer. Tym razem jednak wędrówka po lesie okazała się dość wyczerpującym treningiem zarówno dla ludzkich nóg jak i psich łap. Twarda, śniegowa skorupa zapadała się pod stopami, więżąc nogi pod białą pokrywą. Psiaki w przezabawny sposób wykrzywiając łapy, z ogromnym wysiłkiem starały się dogonić uciekające zabawki :) Ze spaceru wróciliśmy uśmiechnięci, dotlenieni lecz bardzo zmęczeni i (mimo marcowego słońca) zmarznięci. Napaliliśmy więc w kominku, zaparzyliśmy herbatę i rozsiedliśmy się wygodnie na miękkich kanapach z widokiem na wesoło trzaskający ogień :). Z głośników popłynęła mistrzowska muzyka Petera Gabriela, umilając plecenie makramowych sznureczków :)... 

Wracając do pecha... Jakiś czas temu pisałam o selenicie, kamieniu bardzo kruchym, wymagającym należytej opieki. Czym jest selenit? To bardzo czysta i szlachetna odmiana gipsu a jego nazwa odnosi się do greckich słów selene (księżyc) i lithos (kamień), co wcale dziwić nie powinno, bo kamień bardzo przypomina księżyc o perłowo-białej barwie. Selenit to kamień o bardzo małym stopniu twardości, bo zaledwie 2 w dziesięciostopniowej skali Mohsa, co oznacza, że można go zarysować nawet paznokciem. Dlatego, jeśli ktoś decyduje się go oprawić musi bardzo uważać, by go nie "okaleczyć", co bywa trudne, szczególnie, gdy twórca niedowidzi i trzęsą mu się ręce ;). Odpada więc zajadanie się wysokoenergetycznymi, bakaliowymi batonikami, czekoladą  czy picie mocnej yerby ;). Praca z tym kamieniem wymaga dużego skupienia, a co za tym idzie ciszy i niczym nie zmąconego spokoju. 

Czasem jednak wystarczy chwila, by kamień rozpadł się na klika części... cóż... pech może dopaść każdego... Taki właśnie pech spotkał pewną panią, która na co dzień pracuje z kamieniami, wyszukując kamienne cuda i sprzedając je twórcom biżuterii. Ten pech sprawił, że piękny, duży, okrągły selenit stał się selenitami dwoma i został schowany do sklepowej, bezpiecznej szuflady.

Sklep pani Magdy odwiedzam dość regularnie, no bo tak to już jest, gdy wpada się w jakiś nałóg ;) Kilka tygodni temu również zamówiłam kilka kamyków a wśród nich kolejny selenit. Paczuszka dotarła jak zwykle szybko. Już następnego dnia była w moich rękach. Otwierałam ją powolutku, odwijając ostrożnie kamyk po kamyku. Ku mojemu zaskoczeniu w paczce znalazł się nie jeden a dwa selenity. Jeden z nich był tym zamówionym, drugi.... gratisowym - połamanym. Na woreczku, w który był zapakowany, widniała mała notatka: "Może uda się podarować mu nowe życie :)". Łza zakręciła się w oku. Byłam wzruszona, że wśród tylu twórców, którzy odwiedzają sklep pani Magdy, to właśnie ja stałam się wybrańcem i zostałam obdarzona zaufaniem... 

Obiecałam zająć się kamieniem i sprawić, że ktoś się nad nim jeszcze zachwyci doceniając jego piękno. Bardzo mocno się starałam. Mam nadzieję, że udało mi się dotrzymać obietnicy. Oba kawałki selenitu zdecydowałam się połączyć z czarnym dębem. Jeden z nich stał się księżycem przysłoniętym skrzydłami dużego, dostojnego kruka, drugi kawałek ukryłam między korzeniami starego drzewa...

W zimowym krajobrazie jaskrawego, niedzielnego poranka niezwykle trudno było zrobić zdjęcia. Musiałam więc poczekać do późnego popołudnia, by śnieg stopniał a jaskrawe słońce schowało się za ścianą drewnianego domu. 

Udało się :) Oto przed Wami dwa "galowe" wisiorki - naszyjniki w tonacji biało-czarnej :)...

...a parę kroków dalej kilkoma zielonymi listkami dzikiej róży dała o sobie znać Wiosna :)